“လြတ္ေသာ ငါးႀကီးသည္” ဟု ျမန္မာစကားရိွသလုိ “A bird in the hand is worth than two in the bush”ဟု အဂၤလိပ္ စကားပံု ရိွပါသည္။ ရလာသည့္ အခြင့္အေရးကုိ အမိအရမဆုပ္ကုိင္ႏိုင္လုိက္၍ လက္လြတ္သြားလွ်င္ ေနာင္ခါက်မွ ေနာင္တ ရတတ္ပံုကုိ ညႊန္းဆုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၈၈ အေရးအခင္းကာလက အစိုးရအာဏာစက္ မသက္ေရာက္ေတာ့သည့္အခ်ိန္၊ တပ္မေတာ္သားမ်ား ဒီမုိကေရစီဖက္သုိ႔ အလံုးအရင္းျဖင့္ ကူးေျပာင္းစျပဳေနသည့္အခ်ိန္မွာ အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုက မိမိအာဏာကုိ ျပန္လည္ ရယူလုိက္ေၾကာင္း ေၾကျငာေပးခဲ့သည္။ ထုိ႔ျပင္ အစုိးရအဖြဲ႕၀င္ ၀န္ႀကီးစာရင္းကုိပါ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။
အခ်ိန္က ဒီမုိကေရစီဖက္သားတုိ႕ အင္အားအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္။ တပ္မေတာ္ကုိယ္တုိင္ အေျခပ်က္ေနခ်ိန္။ အစိုးရ မလႈပ္ ရွားႏိုင္ေတာ့သည့္အခ်ိန္။ တပ္မေတာ္သားမ်ား ဘက္ေျပာင္း ၀င္လာေနၾကသည့္အခ်ိန္။ သည္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဦးႏုက ေၾကျငာ ေပးခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္ကုိက္ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈပင္ ျဖစ္သည္။
တကယ္ဆုိ ထုိအခြင့္ေကာင္းကုိ လက္လြတ္မခံဘဲ အရယူလုိက္ႏိုင္ၾကလွ်င္၊ ဒီမုိကေရစီဖက္သားတုိ႔ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕ႏိုင္ ၾကမည္။ မိမိတုိ႕လုိခ်င္ေသာ ပန္းတုိင္အေရာက္ လွမ္းႏိုင္ၾကမည္။ တပ္မေတာ္သားမ်ားအဖုိ႕လည္း ေရြးခ်ယ္စရာလမ္း မရိွ ေတာ့သည့္အတြက္ကုိ လာေရာက္ပူးေပါင္းၾကေတာ့မည္။
ထုိစဥ္က ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားက မည္သုိ႔တုန္႔ျပန္ခဲ့ၾကပါသနည္း။ ဦးႏုသည္ အာဏာရူး ျဖစ္သည္။ ၎အာဏာလုိခ်င္ သျဖင့္ စတန္႔ထြင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ထင္ရွားေသာ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ကဆုိလွ်င္ သည္လုိပြဲလန္႕ ဖ်ာခင္း ဒီမုိကေရစီမ်ိဳး မလုိခ်င္ဟုပင္ ေျပာခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း အစိုးရအဖြဲ႔စာရင္းတြင္ မိမိအမည္ပါလာေပမင့္ မိမိဆႏၵ မပါေၾကာင္း ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းပယ္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၾကသည္။
အမွန္ေတာ့ ဦးႏုသည္ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ မိမိသိပ္မေနရေတာ့ဘူး ဆုိသည္ကုိလည္း သိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ စစ္အစိုးရ၏ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွ အရဲစြန္႔ကာ ဆြဲထုတ္ေပးဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းသြားျခင္းေၾကာင္း မိမိလည္း အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေန၍ ၾကာၾကာမေနရေတာ့ မွန္းလည္း သိပါလိမ့္မည္။ အစိုးရ၏ အဖမ္းအဆီးသာခံရလွ်င္ ေသဒဏ္ေပးခံရမည့္ ျပစ္မႈႀကီးျဖစ္သည္။ ေနာင္လာ ေနာက္သားေတြ ေကာင္းစားရစ္ၾကပါေစေတာ့ ဆုိသည့္ေစတနာ။ ထုိစဥ္က ႏိုင္ငံေရးစင္ျမင့္ေပၚမွ ပုဂၢိဳလ္တုိင္းသိခဲ့ၾကပါသည္။ အာဏာရယူၿပီးလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ညိွႏွဳိင္းကာ ၾကားျဖတ္အစုိးရ တစ္ခုဖြဲ႔ေပးၿပီး အနားယူ႐ံုသာ။
အာဏာျပန္သိမ္းလုိက္ၿပီဟု ေၾကျငာျခင္းသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚ သစၥာေဖာက္မႈႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ္တုိင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လုပ္သက္ရင့္ေနသူ တစ္ဦးအေနျဖင့္ သိပါလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ ဦးႏုက မိမိအသက္ႏွင့္ ေလာင္းေၾကး ထပ္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
အားနည္းခ်က္တစ္ခုဘဲ ရိွသြားသည္။ မိမိ အာဏာျပန္သိမ္းမည့္အေၾကာင္း မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကုိမွ် ဖြင့္ဟတုိင္ပင္ ႏိုင္ျခင္း မရိွခဲ့ျခင္းပင္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ အႀကီးဆံုး ျပစ္မႈႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ရေတာ့မည့္ အေနအထား၊ ကုိယ့္လည္ပင္းကုိယ္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္မည့္ ကိစၥႀကီးမွာ မည္သူ႔ကုိမွ်ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ဖြင့္ဟတုိင္ပင္၍ မရေကာင္းမွန္း အမ်ား သိၾကပါလိမ့္မည္။
အကယ္၍သာ ထုိစဥ္က ဒီမုိကေရစီ ဖက္ေတာ္သားအားလံုးက သေဘာေပါက္ျပီး စုစည္းညီညြတ္စြာ ၀ုိင္းရံေပးလုိက္ၾကမည္ ဆုိပါလွ်င္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕တစ္ေတြ လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အခ်ိန္ကတည္းက ဒီမုိကေရစီ ရေနေလာက္ၿပီ။
အခုေတာ့ ပြဲလန္႔ဖ်ာခင္း ဒီမုိကေရစီ မလုိခ်င္သူလည္း ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္။ ဦးႏုအာဏာရူးတာပါ ဆုိသူလည္း ျပည္ပ မွာဘဲ အ႐ုိးထုတ္ရေတာ့မည္။ သူတပါးကုိ အျပစ္ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနၿပီး ႏိုင္ငံေရးပါး မ၀ျခင္းကုိသာ အားမလုိအားမရ ျဖစ္မိပါသည္။ ဒါက ပထမဆံုး လြတ္ထြက္သြားသည့္ အခြင့္အလမ္း။
ဒုတိယကေတာ့ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကုိ ျငင္းပယ္ခံရစဥ္က။ စစ္အစုိးရသည္ တရား၀င္ အစိုးရမဟုတ္ ေၾကာင္း။ မိမိတုိ႔သာ အေရြးေကာက္ခံ ျပည္သူ႔ကုိယ္စားလည္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံတကာကသိေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကျခင္း က ဒုတိယလက္လြတ္ခံလုိက္ရသည့္ အခြင့္အလမ္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိစဥ္က စစ္အစိုးရ၏ေနာက္တြင္ ရပ္တည္ေပးမည့္ ႏိုင္ငံမရိွေသး။
NCGUB ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ သုိရာတြင္ စစ္အစိုးရကုိ တရားမ၀င္အစိုးရအျဖစ္ ဘယ္ေသာ အခါကမွ် မေၾကျငာႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကုလသမဂၢ စင္ျမင့္မွလည္း ေမာင္းမထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ အဆုိးဆံုးက မိမိမွာ ဘာေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံမွ မရိွပါဘဲလွ်က္ “အၾကမ္းမဖက္ေသာနည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းေရး”၊ “ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာမ်ားကုိ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးျခင္း နည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းေရး” ေပၚလစီမ်ား ခ်မွတ္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၎ႏွစ္နည္စလံုးမွာ ႏိုင္ငံေရးေလာကတြင္ အလြန္အရသာ ရိွလွေသာ ေျပာ၍အေကာင္းဆံုးေသာ စကားလံုးမ်ားျဖစ္ေပမည့္ လံုး၀အသံုးမ၀င္ေခ်။
အၾကမ္းမဖက္ေသာနည္းကုိ ေနာက္ေထာက္ ေက်ာခံရိွထားမွသာ သံုးရန္သင့္ပါသည္။ အိႏၵိယတြင္ မဟတၲမဂႏၶီၾကီး၊ ေတာင္အာဖရိကတြင္ နယ္လဆင္မင္ဒဲလားတုိ႕ က်င့္သံုးေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္ မွန္ပါသည္။ မဟတၲမဂႏၶီႀကီး၏ ေနာက္တြင္ တက္ႂကြစြာ ေထာက္ခံေနၾကေသာ သူေျပာသည့္အတုိင္း လုိက္လုပ္ေနၾကေသာ အိႏၵိယျပည္သူမ်ား ရိွၾကပါသည္။ နယ္လဆင္မင္ဒဲလား၏ေနာက္တြင္ အင္အားၾကီးေသာ ANC အာဖရိက အမိ်ဳးသားကြန္ဂရက္ႀကီး ရိွေနပါသည္။ ထုိအင္အား စုမ်ား၏ ဆန္႔က်င္မႈကုိမခံႏိုင္ေတာ့၍ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ေပးလာရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ ထုိအင္အားမ်ိဳး မရိွဟုဆုိရပါမည္။ ထုိသုိ႔မရိွရသည့္အထဲက ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးအတြက္ အစိုးရအၿငိဳျငင္ မခံလုိ၍ ကုိယ့္ဖက္က နစ္နာေနရသည္ကုိပင္ ထုတ္မေျပာရဲသည့္ဘ၀။ ေနာက္ဆံုး ဒီပဲယင္းမွာ လုပ္ႀကံခံလုိက္ရသည္ကုိပင္ အရုိက္ခံရသူတရားလုိကုိ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရသည့္ဘ၀ ဆုိက္ေနပါၿပီ။
ကဲ … ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးဆုိတာႀကီးကေကာ အလုပ္ျဖစ္ပါ့မလား။ လက္ရိွအစုိးရသည္ မည္သူ အသိအမွတ္ျပဳျပဳ မျပဳျပဳ စင္ျမင့္ေပၚေရာက္ေနပါၿပီ။ ရာဇပလႅင္ေပၚေရာက္လုိ႔မွ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ ဘုရင္ဟုပင္ အထင္ေရာက္ေနပါၿပီ။ စစ္တပ္ကုိ ႀကိဳက္သလုိ အမိန္႔ေပးခုိင္းႏိုင္ေနပါၿပီ။ တက္ႂကြသည့္ ႏိုင္ငံေရးအတုိက္အခံမ်ား အားလံုး နီးပါး ေထာင္ထဲထည့္ထားႏိုင္ပါၿပီ။ သူတုိ႔အလုိက် အေျခခံဥပေဒကုိပင္ ျပဌာန္းႏိုင္ေနၿပီ။
အခုကာမွ တုိင္းျပည္ေရွ႕ေရး ေဆြးေႏြးခ်င္လုိ႔ပါဆုိလွ်င္၊ ဘာအေၾကာင္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးဖုိ႕လုိေနပါေသးသနည္း။ ေဆြးေႏြးမည္ ဆုိကတည္းက သူတုိ႔မွာ အားနည္းခ်က္ရိွလုိ႔ဟု စြပ္စြဲရာေရာက္ေပမည္။ သူတုိ႕ရဲ႕ Road Map ခုနစ္ခ်က္တြင္ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးေရးမပါပါ။
သူႀကီးေရ႕ … ခင္ဗ်ားလုပ္ေနပံုေတြ ဟန္မက်လုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ေဆြးေႏြးရေအာင္ ပလႅင္ေပၚကေန ဖ်ာေပၚဆင္းခဲ့ပါဟု ေျပာေန သေယာင္ပင္။ ကုိယ္တုိင္ သူႀကီးျဖစ္ေနယင္ေကာ အဲသလုိ အေျပာခံနိုင္ၾကပါ့မလား။ ကဲ … သေဘာေကာင္းလုိ႔ လုိက္ေလ်ာ ၿပီး ေဆြးေႏြးပါမယ္တဲ့။ လက္ရိွအားျဖင့္ သူက ဆင္ေပၚကလူ။ သူမႀကိဳက္လုိ႔ မေဆြးေႏြးဘူးဆုိေတာ့ေကာ ဘာတတ္ႏိုင္ၾက ပါမည္နည္း။ ဦးေန၀င္းလက္ထက္က ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲလုပ္ခဲ့တာကုိ ျပန္ၿပီး သင္ခန္းစာ ယူၾကေစခ်င္ပါသည္။ သူက အာဏာရိွထားသူဆုိေတာ့ သူမေဆြးေႏြးဘူးဆုိတာနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ခဲ့သည္။
အဲသည့္အခ်ိန္က်မွ ျပန္တုိက္ၾကဖုိ႔ဆုိေတာ့ အရမ္းကုိေနာက္က်သြားၿပီ။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခ်င္လွ်င္ ကုိယ္အာဏာရေအာင္ အရင္လုပ္မွျဖစ္မွာပါ။ သည္လုိႏွင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရၿပီ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ေတြ တစ္ဖြဲ႕ၿပီး တစ္ဖြဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္ၾကရေတာ့မည္။
အခုေကာ … ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးစက ေျမေပၚမွာဆုိလည္း အားလံုးက မခံခ်င္စိတ္ေတြႏွင့္ တင္းေနၾကသည္။ တပ္မေတာ္အတြင္းကကုိ NLD ကုိ အင္တုိက္အားတုိက္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ေျမေအာက္မွာက် ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္ မေတာ္ႀကီး ရိွေနၿပီ။ ျပည္ပမွာလဲ အေ၀းေရာက္ အစိုးရအဖြဲ႔နဲ႔ဘာနဲ႕။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ေတြရဲ႕ အားကလည္းရိွေသးသည္။ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္မည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပဲ လုိအပ္ခဲ့သည္။
သည္တုန္းက ဦးၾကည္ေမာင္က တင္ျပခဲ့ဖူးသည္။ တဖက္က ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးလုပ္သလုိ၊ တစ္ဖက္ကလည္း ကုိယ္ပုိင္ အင္အား ထူေထာင္ထားဖို႕။ ဦးၾကည္ေမာင္ဆုိသည္က ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္။ စစ္ေရးေရာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ပါရိွသူ။ ႏိုင္ငံေရးပါး ၀သူ။ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ အရုိက္ခံရ၍ လဲက်သြားခ်ိန္က အလံလဲက်မသြားေအာင္ ေရွ႕ဆံုးက ဆက္လက္တာ၀န္ယူ ဦးေဆာင္ ခ်ီတက္ခဲ့သူ။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း။ ဦးၾကည္ေမာင္ တင္ျပခ်က္ကုိ လက္မခံခဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဦးၾကည္ေမာင္သာ NLD ကုိ ေက်ာခုိင္းသြားခဲ့ရသည္။
ကဲ … အခုေတာ့ ဘာေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွမရိွဘဲ ဘယ္လုိလုပ္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး လုပ္ၾကမွာလဲ။ ဘယ္သူက အေရးလုပ္ နားေထာင္ေနမွာလဲ။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကုိ အင္အားမျဖည့္လုိက္ႏိုင္ေတာ့ စစ္တပ္က သေဘာက်ေပါ့။ သူ႔အင္အားကုိ ရသမွ်ခ်ဲ႕ပစ္လုိက္သည္။ သည္လုိႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့မည္။
ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးဆုိသည္မွာ တစ္ဖက္သား မလုိက္ေလ်ာေသးသမွ် ဘာမွလုပ္မရ ျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး အခြင့္အလမ္းအားလံုး ပိတ္ဆုိ႔သြားတတ္ပါသည္။ အခုလဲၾကည့္ပါ။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး Stake က နအဖလက္ထဲမွာ။ NLD အဖုိ႔ နအဖ၏ အရိပ္အကဲကုိပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရသည့္ဘ၀ ေရာက္ေနပါၿပီ။
အင္အားႀကီးႏိုင္ငံမ်ားကထိပ္ဆံုးကသမတႀကီးေတြကုိယ္တုိင္က ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ ကူညီပံ့ပုိးေပးခ်င္တာေတာင္ “ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး” လုပ္ခ်င္ေနၾကတာမုိ႔ ဘယ္ကစလုိ႔ ဘာကူညီရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္လာေအာင္ ဂန္ဘာရီလည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဘန္ကီးမြန္းလည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ နအဖ စိတ္မပါေသးသ၍ ခံေပဦးေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ အဲ … တုိင္းျပည္ပ်က္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ဒေရာေသာပါး ေဆြးေႏြးႏိုင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလာၾကပါလိမ့္မည္။
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘာလုပ္ခဲ့ပါသနည္း။ ဖက္ဆစ္ေတြကုိ ဘယ္လုိေမာင္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသနည္း။ ေရွ႕သြားလမ္းျပရိွၿပီးသားပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ သည္လမ္းမေရြးခဲ့ၾကပါသနည္း။ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ဟု အေၾကာင္းျပၾက သည္။ ယခုအေျခအေနက ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္သည္ထက္ ပုိဆုိးေနသည္။ ျပည္သူေတြအျဖစ္က ေရထဲထည့္ၿပီးမွ မီးတုိက္ သတ္ခံရသည့္ ငါးကေလးေတြလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ေရပူမွာသာ ထည့္ခံရလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ခုန္ထြက္ႏိုင္မွာျဖစ္ေပမည့္ ေရေအး ထဲမွာဆုိေတာ့ ပူလုိ႔ ပူမွန္းမသိ။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းမွ ေရဆူပြက္သည့္ဒဏ္ကုိ တေျမ႕ေျမ႕ခံစားရၿပီး ဘ၀အဆံုးခံရမလို ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
သနားစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကုိ ယံုၾကည္အားထားၿပီး စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ၾက ရတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ား ေထာင္ထဲမွာပဲ အ႐ိုးထုတ္ၾကရေတာ့မယ့္ အေနအထားပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္ၾကပါသနည္း။ ခုပံုအတုိင္း သြားေနလုိ႔ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြမေျပာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတြ မေသခင္ေတာင္ ဒီမုိကေရစီဆုိတာၾကီး ျမင္မွ သြားၾကရပါ့မလားဗ်ာတုိ႔ … ။ ။
စာေရးသူသည္ ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ ဧရာဝတီ စာဖတ္ပရိသတ္တဦး ျဖစ္သည္။
ဧရာ၀တီ
၁၉၈၈ အေရးအခင္းကာလက အစိုးရအာဏာစက္ မသက္ေရာက္ေတာ့သည့္အခ်ိန္၊ တပ္မေတာ္သားမ်ား ဒီမုိကေရစီဖက္သုိ႔ အလံုးအရင္းျဖင့္ ကူးေျပာင္းစျပဳေနသည့္အခ်ိန္မွာ အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုက မိမိအာဏာကုိ ျပန္လည္ ရယူလုိက္ေၾကာင္း ေၾကျငာေပးခဲ့သည္။ ထုိ႔ျပင္ အစုိးရအဖြဲ႕၀င္ ၀န္ႀကီးစာရင္းကုိပါ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။
အခ်ိန္က ဒီမုိကေရစီဖက္သားတုိ႕ အင္အားအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္။ တပ္မေတာ္ကုိယ္တုိင္ အေျခပ်က္ေနခ်ိန္။ အစိုးရ မလႈပ္ ရွားႏိုင္ေတာ့သည့္အခ်ိန္။ တပ္မေတာ္သားမ်ား ဘက္ေျပာင္း ၀င္လာေနၾကသည့္အခ်ိန္။ သည္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဦးႏုက ေၾကျငာ ေပးခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္ကုိက္ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈပင္ ျဖစ္သည္။
တကယ္ဆုိ ထုိအခြင့္ေကာင္းကုိ လက္လြတ္မခံဘဲ အရယူလုိက္ႏိုင္ၾကလွ်င္၊ ဒီမုိကေရစီဖက္သားတုိ႔ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕ႏိုင္ ၾကမည္။ မိမိတုိ႕လုိခ်င္ေသာ ပန္းတုိင္အေရာက္ လွမ္းႏိုင္ၾကမည္။ တပ္မေတာ္သားမ်ားအဖုိ႕လည္း ေရြးခ်ယ္စရာလမ္း မရိွ ေတာ့သည့္အတြက္ကုိ လာေရာက္ပူးေပါင္းၾကေတာ့မည္။
ထုိစဥ္က ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားက မည္သုိ႔တုန္႔ျပန္ခဲ့ၾကပါသနည္း။ ဦးႏုသည္ အာဏာရူး ျဖစ္သည္။ ၎အာဏာလုိခ်င္ သျဖင့္ စတန္႔ထြင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ထင္ရွားေသာ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ကဆုိလွ်င္ သည္လုိပြဲလန္႕ ဖ်ာခင္း ဒီမုိကေရစီမ်ိဳး မလုိခ်င္ဟုပင္ ေျပာခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း အစိုးရအဖြဲ႔စာရင္းတြင္ မိမိအမည္ပါလာေပမင့္ မိမိဆႏၵ မပါေၾကာင္း ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းပယ္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၾကသည္။
အမွန္ေတာ့ ဦးႏုသည္ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ မိမိသိပ္မေနရေတာ့ဘူး ဆုိသည္ကုိလည္း သိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ စစ္အစိုးရ၏ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွ အရဲစြန္႔ကာ ဆြဲထုတ္ေပးဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းသြားျခင္းေၾကာင္း မိမိလည္း အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေန၍ ၾကာၾကာမေနရေတာ့ မွန္းလည္း သိပါလိမ့္မည္။ အစိုးရ၏ အဖမ္းအဆီးသာခံရလွ်င္ ေသဒဏ္ေပးခံရမည့္ ျပစ္မႈႀကီးျဖစ္သည္။ ေနာင္လာ ေနာက္သားေတြ ေကာင္းစားရစ္ၾကပါေစေတာ့ ဆုိသည့္ေစတနာ။ ထုိစဥ္က ႏိုင္ငံေရးစင္ျမင့္ေပၚမွ ပုဂၢိဳလ္တုိင္းသိခဲ့ၾကပါသည္။ အာဏာရယူၿပီးလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ညိွႏွဳိင္းကာ ၾကားျဖတ္အစုိးရ တစ္ခုဖြဲ႔ေပးၿပီး အနားယူ႐ံုသာ။
အာဏာျပန္သိမ္းလုိက္ၿပီဟု ေၾကျငာျခင္းသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚ သစၥာေဖာက္မႈႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ္တုိင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လုပ္သက္ရင့္ေနသူ တစ္ဦးအေနျဖင့္ သိပါလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ ဦးႏုက မိမိအသက္ႏွင့္ ေလာင္းေၾကး ထပ္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
အားနည္းခ်က္တစ္ခုဘဲ ရိွသြားသည္။ မိမိ အာဏာျပန္သိမ္းမည့္အေၾကာင္း မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကုိမွ် ဖြင့္ဟတုိင္ပင္ ႏိုင္ျခင္း မရိွခဲ့ျခင္းပင္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ အႀကီးဆံုး ျပစ္မႈႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ရေတာ့မည့္ အေနအထား၊ ကုိယ့္လည္ပင္းကုိယ္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္မည့္ ကိစၥႀကီးမွာ မည္သူ႔ကုိမွ်ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ဖြင့္ဟတုိင္ပင္၍ မရေကာင္းမွန္း အမ်ား သိၾကပါလိမ့္မည္။
အကယ္၍သာ ထုိစဥ္က ဒီမုိကေရစီ ဖက္ေတာ္သားအားလံုးက သေဘာေပါက္ျပီး စုစည္းညီညြတ္စြာ ၀ုိင္းရံေပးလုိက္ၾကမည္ ဆုိပါလွ်င္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕တစ္ေတြ လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အခ်ိန္ကတည္းက ဒီမုိကေရစီ ရေနေလာက္ၿပီ။
အခုေတာ့ ပြဲလန္႔ဖ်ာခင္း ဒီမုိကေရစီ မလုိခ်င္သူလည္း ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္။ ဦးႏုအာဏာရူးတာပါ ဆုိသူလည္း ျပည္ပ မွာဘဲ အ႐ုိးထုတ္ရေတာ့မည္။ သူတပါးကုိ အျပစ္ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနၿပီး ႏိုင္ငံေရးပါး မ၀ျခင္းကုိသာ အားမလုိအားမရ ျဖစ္မိပါသည္။ ဒါက ပထမဆံုး လြတ္ထြက္သြားသည့္ အခြင့္အလမ္း။
ဒုတိယကေတာ့ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကုိ ျငင္းပယ္ခံရစဥ္က။ စစ္အစုိးရသည္ တရား၀င္ အစိုးရမဟုတ္ ေၾကာင္း။ မိမိတုိ႔သာ အေရြးေကာက္ခံ ျပည္သူ႔ကုိယ္စားလည္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံတကာကသိေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကျခင္း က ဒုတိယလက္လြတ္ခံလုိက္ရသည့္ အခြင့္အလမ္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိစဥ္က စစ္အစိုးရ၏ေနာက္တြင္ ရပ္တည္ေပးမည့္ ႏိုင္ငံမရိွေသး။
NCGUB ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ သုိရာတြင္ စစ္အစိုးရကုိ တရားမ၀င္အစိုးရအျဖစ္ ဘယ္ေသာ အခါကမွ် မေၾကျငာႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကုလသမဂၢ စင္ျမင့္မွလည္း ေမာင္းမထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ အဆုိးဆံုးက မိမိမွာ ဘာေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံမွ မရိွပါဘဲလွ်က္ “အၾကမ္းမဖက္ေသာနည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းေရး”၊ “ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာမ်ားကုိ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးျခင္း နည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းေရး” ေပၚလစီမ်ား ခ်မွတ္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၎ႏွစ္နည္စလံုးမွာ ႏိုင္ငံေရးေလာကတြင္ အလြန္အရသာ ရိွလွေသာ ေျပာ၍အေကာင္းဆံုးေသာ စကားလံုးမ်ားျဖစ္ေပမည့္ လံုး၀အသံုးမ၀င္ေခ်။
အၾကမ္းမဖက္ေသာနည္းကုိ ေနာက္ေထာက္ ေက်ာခံရိွထားမွသာ သံုးရန္သင့္ပါသည္။ အိႏၵိယတြင္ မဟတၲမဂႏၶီၾကီး၊ ေတာင္အာဖရိကတြင္ နယ္လဆင္မင္ဒဲလားတုိ႕ က်င့္သံုးေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္ မွန္ပါသည္။ မဟတၲမဂႏၶီႀကီး၏ ေနာက္တြင္ တက္ႂကြစြာ ေထာက္ခံေနၾကေသာ သူေျပာသည့္အတုိင္း လုိက္လုပ္ေနၾကေသာ အိႏၵိယျပည္သူမ်ား ရိွၾကပါသည္။ နယ္လဆင္မင္ဒဲလား၏ေနာက္တြင္ အင္အားၾကီးေသာ ANC အာဖရိက အမိ်ဳးသားကြန္ဂရက္ႀကီး ရိွေနပါသည္။ ထုိအင္အား စုမ်ား၏ ဆန္႔က်င္မႈကုိမခံႏိုင္ေတာ့၍ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ေပးလာရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ ထုိအင္အားမ်ိဳး မရိွဟုဆုိရပါမည္။ ထုိသုိ႔မရိွရသည့္အထဲက ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးအတြက္ အစိုးရအၿငိဳျငင္ မခံလုိ၍ ကုိယ့္ဖက္က နစ္နာေနရသည္ကုိပင္ ထုတ္မေျပာရဲသည့္ဘ၀။ ေနာက္ဆံုး ဒီပဲယင္းမွာ လုပ္ႀကံခံလုိက္ရသည္ကုိပင္ အရုိက္ခံရသူတရားလုိကုိ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရသည့္ဘ၀ ဆုိက္ေနပါၿပီ။
ကဲ … ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးဆုိတာႀကီးကေကာ အလုပ္ျဖစ္ပါ့မလား။ လက္ရိွအစုိးရသည္ မည္သူ အသိအမွတ္ျပဳျပဳ မျပဳျပဳ စင္ျမင့္ေပၚေရာက္ေနပါၿပီ။ ရာဇပလႅင္ေပၚေရာက္လုိ႔မွ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ ဘုရင္ဟုပင္ အထင္ေရာက္ေနပါၿပီ။ စစ္တပ္ကုိ ႀကိဳက္သလုိ အမိန္႔ေပးခုိင္းႏိုင္ေနပါၿပီ။ တက္ႂကြသည့္ ႏိုင္ငံေရးအတုိက္အခံမ်ား အားလံုး နီးပါး ေထာင္ထဲထည့္ထားႏိုင္ပါၿပီ။ သူတုိ႔အလုိက် အေျခခံဥပေဒကုိပင္ ျပဌာန္းႏိုင္ေနၿပီ။
အခုကာမွ တုိင္းျပည္ေရွ႕ေရး ေဆြးေႏြးခ်င္လုိ႔ပါဆုိလွ်င္၊ ဘာအေၾကာင္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးဖုိ႕လုိေနပါေသးသနည္း။ ေဆြးေႏြးမည္ ဆုိကတည္းက သူတုိ႔မွာ အားနည္းခ်က္ရိွလုိ႔ဟု စြပ္စြဲရာေရာက္ေပမည္။ သူတုိ႕ရဲ႕ Road Map ခုနစ္ခ်က္တြင္ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးေရးမပါပါ။
သူႀကီးေရ႕ … ခင္ဗ်ားလုပ္ေနပံုေတြ ဟန္မက်လုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ေဆြးေႏြးရေအာင္ ပလႅင္ေပၚကေန ဖ်ာေပၚဆင္းခဲ့ပါဟု ေျပာေန သေယာင္ပင္။ ကုိယ္တုိင္ သူႀကီးျဖစ္ေနယင္ေကာ အဲသလုိ အေျပာခံနိုင္ၾကပါ့မလား။ ကဲ … သေဘာေကာင္းလုိ႔ လုိက္ေလ်ာ ၿပီး ေဆြးေႏြးပါမယ္တဲ့။ လက္ရိွအားျဖင့္ သူက ဆင္ေပၚကလူ။ သူမႀကိဳက္လုိ႔ မေဆြးေႏြးဘူးဆုိေတာ့ေကာ ဘာတတ္ႏိုင္ၾက ပါမည္နည္း။ ဦးေန၀င္းလက္ထက္က ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲလုပ္ခဲ့တာကုိ ျပန္ၿပီး သင္ခန္းစာ ယူၾကေစခ်င္ပါသည္။ သူက အာဏာရိွထားသူဆုိေတာ့ သူမေဆြးေႏြးဘူးဆုိတာနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ခဲ့သည္။
အဲသည့္အခ်ိန္က်မွ ျပန္တုိက္ၾကဖုိ႔ဆုိေတာ့ အရမ္းကုိေနာက္က်သြားၿပီ။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခ်င္လွ်င္ ကုိယ္အာဏာရေအာင္ အရင္လုပ္မွျဖစ္မွာပါ။ သည္လုိႏွင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရၿပီ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ေတြ တစ္ဖြဲ႕ၿပီး တစ္ဖြဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္ၾကရေတာ့မည္။
အခုေကာ … ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးစက ေျမေပၚမွာဆုိလည္း အားလံုးက မခံခ်င္စိတ္ေတြႏွင့္ တင္းေနၾကသည္။ တပ္မေတာ္အတြင္းကကုိ NLD ကုိ အင္တုိက္အားတုိက္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ေျမေအာက္မွာက် ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္ မေတာ္ႀကီး ရိွေနၿပီ။ ျပည္ပမွာလဲ အေ၀းေရာက္ အစိုးရအဖြဲ႔နဲ႔ဘာနဲ႕။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ေတြရဲ႕ အားကလည္းရိွေသးသည္။ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္မည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပဲ လုိအပ္ခဲ့သည္။
သည္တုန္းက ဦးၾကည္ေမာင္က တင္ျပခဲ့ဖူးသည္။ တဖက္က ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးလုပ္သလုိ၊ တစ္ဖက္ကလည္း ကုိယ္ပုိင္ အင္အား ထူေထာင္ထားဖို႕။ ဦးၾကည္ေမာင္ဆုိသည္က ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္။ စစ္ေရးေရာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ပါရိွသူ။ ႏိုင္ငံေရးပါး ၀သူ။ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ အရုိက္ခံရ၍ လဲက်သြားခ်ိန္က အလံလဲက်မသြားေအာင္ ေရွ႕ဆံုးက ဆက္လက္တာ၀န္ယူ ဦးေဆာင္ ခ်ီတက္ခဲ့သူ။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း။ ဦးၾကည္ေမာင္ တင္ျပခ်က္ကုိ လက္မခံခဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဦးၾကည္ေမာင္သာ NLD ကုိ ေက်ာခုိင္းသြားခဲ့ရသည္။
ကဲ … အခုေတာ့ ဘာေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွမရိွဘဲ ဘယ္လုိလုပ္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး လုပ္ၾကမွာလဲ။ ဘယ္သူက အေရးလုပ္ နားေထာင္ေနမွာလဲ။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကုိ အင္အားမျဖည့္လုိက္ႏိုင္ေတာ့ စစ္တပ္က သေဘာက်ေပါ့။ သူ႔အင္အားကုိ ရသမွ်ခ်ဲ႕ပစ္လုိက္သည္။ သည္လုိႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့မည္။
ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးဆုိသည္မွာ တစ္ဖက္သား မလုိက္ေလ်ာေသးသမွ် ဘာမွလုပ္မရ ျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး အခြင့္အလမ္းအားလံုး ပိတ္ဆုိ႔သြားတတ္ပါသည္။ အခုလဲၾကည့္ပါ။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး Stake က နအဖလက္ထဲမွာ။ NLD အဖုိ႔ နအဖ၏ အရိပ္အကဲကုိပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရသည့္ဘ၀ ေရာက္ေနပါၿပီ။
အင္အားႀကီးႏိုင္ငံမ်ားကထိပ္ဆံုးကသမတႀကီးေတြကုိယ္တုိင္က ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ ကူညီပံ့ပုိးေပးခ်င္တာေတာင္ “ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး” လုပ္ခ်င္ေနၾကတာမုိ႔ ဘယ္ကစလုိ႔ ဘာကူညီရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္လာေအာင္ ဂန္ဘာရီလည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဘန္ကီးမြန္းလည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ နအဖ စိတ္မပါေသးသ၍ ခံေပဦးေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ အဲ … တုိင္းျပည္ပ်က္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ဒေရာေသာပါး ေဆြးေႏြးႏိုင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလာၾကပါလိမ့္မည္။
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘာလုပ္ခဲ့ပါသနည္း။ ဖက္ဆစ္ေတြကုိ ဘယ္လုိေမာင္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသနည္း။ ေရွ႕သြားလမ္းျပရိွၿပီးသားပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ သည္လမ္းမေရြးခဲ့ၾကပါသနည္း။ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ဟု အေၾကာင္းျပၾက သည္။ ယခုအေျခအေနက ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္သည္ထက္ ပုိဆုိးေနသည္။ ျပည္သူေတြအျဖစ္က ေရထဲထည့္ၿပီးမွ မီးတုိက္ သတ္ခံရသည့္ ငါးကေလးေတြလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ေရပူမွာသာ ထည့္ခံရလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ခုန္ထြက္ႏိုင္မွာျဖစ္ေပမည့္ ေရေအး ထဲမွာဆုိေတာ့ ပူလုိ႔ ပူမွန္းမသိ။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းမွ ေရဆူပြက္သည့္ဒဏ္ကုိ တေျမ႕ေျမ႕ခံစားရၿပီး ဘ၀အဆံုးခံရမလို ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
သနားစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကုိ ယံုၾကည္အားထားၿပီး စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ၾက ရတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ား ေထာင္ထဲမွာပဲ အ႐ိုးထုတ္ၾကရေတာ့မယ့္ အေနအထားပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္ၾကပါသနည္း။ ခုပံုအတုိင္း သြားေနလုိ႔ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြမေျပာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတြ မေသခင္ေတာင္ ဒီမုိကေရစီဆုိတာၾကီး ျမင္မွ သြားၾကရပါ့မလားဗ်ာတုိ႔ … ။ ။
စာေရးသူသည္ ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ ဧရာဝတီ စာဖတ္ပရိသတ္တဦး ျဖစ္သည္။
ဧရာ၀တီ
Posts
0 comments:
Post a Comment